Που του Μορφέα την αγγάλην

Μέστο μπάνιον απλώθω
Δίχα δύναμην να ταράξω
Δίχα την χιέλησην να συντύχω

Ο νους μου μουθκιασμένος
Μέστο δακρυκόν τζαι το γιαίμαν μουλιασμένος
Που την πραγματικότηταν, τον γρόνον δερμένος

Η βρύση αννοιχτή
Αμμά ούτε μια σταξςά τρέσςει
Τον πόνον νάκκον να νερώσει


Το νερόν αχνίζει
Η ορπία μιτά του φεύκει
Το ρυόν ώστα κόκκαλα μου φτάννει


Με καρκιάν φλοϊσμένην
Τζαι με ψυσςήν σςισμένην
Γύσκολον να φύεις που του Μορφέα την αγγάλην