Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Πονησάμενον

Μέστης δυστυσςάς το πισσουρκόν
Για γρόνια αμέτρητα δίχα παμόν
Δίχα να ήξερα αν έσςει πατόν

Τζςικάτω που ούτε ο θκιάολος θωρεί
Το ρυόν εγίνειν γλυκoβραστή
Αμμά επιτέλους ήβρα αναπαή

Εν τέλη εκατάλαβα ίνταμπου έπρεπεν να κάμω
Του φου την φέξην που τον νουν μου να φκάλω
Μέστες αγκάλες μου τα τάρτακα να βάλω

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου