Πονησάμενον

Μέστης δυστυσςάς το πισσουρκόν
Για γρόνια αμέτρητα δίχα παμόν
Δίχα να ήξερα αν έσςει πατόν

Τζςικάτω που ούτε ο θκιάολος θωρεί
Το ρυόν εγίνειν γλυκoβραστή
Αμμά επιτέλους ήβρα αναπαή

Εν τέλη εκατάλαβα ίνταμπου έπρεπεν να κάμω
Του φου την φέξην που τον νουν μου να φκάλω
Μέστες αγκάλες μου τα τάρτακα να βάλω