Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Τζείνον που θέλω πκιο πολλά


Μακρά που τούτα ούλλα
Εις την μέσην του πουθενά
Εις μιαν καλυφούαν, μιαν σταξςάν 2 επί 3

Μέστο μιτσίν μου σατσςιν
Μονον χαρτίν τζαι καλαμάριν
Φυλάωντα μιαν παλιάν ανάμνησην

Ζώντα με ότι μου δωρίσει η γη
Κόφκοντα κουβέντες με την σιωπήν
Τραγουδώντα με την θαλάσσην

Ο νήλιος, η λάμπα μου
Η σελήνη, ο έρωτας μου
Ακούωντα τες ιστορίες του έναστρου ουρανού

Μακρά που τα πάντα
Σύνοπλα του τίποτα.
Με εμέναν μανιχά.

3 σχόλια: