Τζείνον που θέλω πκιο πολλά

Μακρά που τούτα ούλλα

Εις την μέσην του πουθενά

Εις μιαν καλυφούαν, μιαν σταξςάν 2 επί 3

Μέστο μιτσίν μου σατσςιν

Μονον χαρτίν τζαι καλαμάριν

Φυλάωντα μιαν παλιάν ανάμνησην

Ζώντα με ότι μου δωρίσει η γη

Κόφκοντα κουβέντες με την σιωπήν

Τραγουδώντα με την θαλάσσην

Ο νήλιος, η λάμπα μου

Η σελήνη, ο έρωτας μου

Ακούωντα τες ιστορίες του έναστρου ουρανού

Μακρά που τα πάντα

Σύνοπλα του τίποτα.

Με εμέναν μανιχά.