Μια ύπαρξη σβήννει

Ο αέρας σαπίλαν μυρίζει

Τζαι το νερόν ξινίζει

Το φαΐν σκουλουτζιάζει

Τα ρούχα αλύσοι

Πέρα πέρου χαλαμάντουρα

Σαχταρκές σιγοσβήννουσιν

Ούλλα εγίνασιν κάρβουνα

Οι δρόμοι εσβηστήκασιν

Τα αστέρκα σβήνουσιν

Σκοτεινιάζει τζαι το φεγγάριν

Το ρυόν τυλίει με

Τζαι η νοθκιά πνίει με

Ο ουρανός μαυρίζει

Το χώμαν λιώνει

Τζαι γινίσκεται πίσσα

Τρώει μου τα πόθκια

Βυθίζουμαι, χάννουμαι

Ο αέρας λίφκει

Πονούν με τα πνευμόνια

Καλπάζει η καρκιά

Η ψυσςή μου πεθανίσκει

Ο νους μου ψυχομασςεί

Ο κορμίν μου αιμμοραγγεί

Αλλά κανένας να μου τανύσει

Η μοναξςά η μόνη συντροφκιά

Το σκότος το μόνον φως

Η ορπία, μια παλιά οπτασία

Το νόημαν μια μάτσα ψέματα