Μεν φέξεις

Χάραμαν του φου 

Τζαι παρακαλώ την αυκήν 

Να μεν φέξει της καμαρής μου 

Nα μεν με ξυπνήσει 

Προτιμώ τα όνειρα μου 

Δαμαί που η ζωή έν καλή 

Νώθω την βράστην του ψεύτικου νήλιου

Ξιάννω του ξύπνιου τον εφιάλτην 

Ανεργία, Φτώσςεια, Μιζέρκα 

Η Τζύπρος που αγάπησα

Πού εις τα αγκάλια της ενιώθηκα 

Προδώννεται, δολοφονείται, αποδημά

Χάραμαν του φου 

Παρακαλώ τον νήλιον 

Πέρκιμον κρωστεί μου

Τζαι εν φκει εις τον ουρανόν

Προτιμώ την μονήν μου 

Δαμαί που η ζωή έν όπως παλιά

Ξαναζιώ τα παιδικά γρόνια μου

Σςαίρουμαι την Τζύπρον όπως ήτουν προτινά