Μεν ξαρκάς φύε
Εμέν άεις με δαμαί
Πίσω σου με δικλήεις
Που την ζωήν μου να ξηπορτήεις
Για εμέν μεν ξανασκοπήεις
Για λόου μου μεν ξαναρωτήεις
Τα φιλγιά σου που το σώμαν μου πλυνίσκω
Τες πατημαθκιές σου σαρίζω
Την νοσιάν σου σφοντζιίζω
Την μυρωθκιάν σου ποξανίσκω
Μιά αττύμηση να μείνει
Μέστο αττυμυτικόν μου να θαφτεί
Γιατί την ψυσιήν μου έκαμες να πονεί.
Τζιαι την καρκιάν μου να γιαμοροεί
Μεν ξαρκάς φύε
Εμέν άεις με δαμαί
