Εργοδοτούμαι σε εταιρίαν εις την Λευκωσίαν έσιει μερικούς μήνες. Η δουλειά που κάμνω εν έσιει να κάμει τίποτε με τες σπουδές μου τζαι αντιθέτως ασχολείται με πράματα που έκαμνα εις το σχολείον τζαι εμισούσα με πάθος. Το μισόν μου σόϊ ασχολείται με τούντην δουλειάν τζαι άρα η πίεση να ακολουθήσω το επάγγελμαν ήτουν μιάλη.
Όταν αποφοίτησα που το λύκειον, εσιαίρουμουν επειδή ενόμιζα ότι έθθα ξανασχολούμουν με τούντον άχαρον κλάδον. Είχα επιλέξει έναν κλάδον σπουδών που πολλά απέχει που τούτον που κάμνω επειδή μου άρεσκεν πολλά τζαι επειδή είχα προοπτικές να έβρω δουλειάν. Όταν όμως είχα έρτει πίσω που τες σπουδές μου, η οικογένεια μου επέμενεν να κάμω αίτησην για να ασχοληθώ με το επάγγελμαν που εμισούσα. Εγιώ λόγω κλάδου σπουδής τελικά εν έβρισκα τίποτε άλλον (οικονομική κρίση) τζαι επείσαν με ότι η θέση για την οποίαν αιτούμαι έθθα έσιει να κάμει με το μάθημαν που τόσον πολλά εμισούσα στο λύκειον. Επήα σε πολλές συνεντεύξεις τζαι εις το τέλος επροσφέραν μου δουλειάν τζαι εδέκτηκα την.
Μερικούς μήνες μετά, έχω συνειδητοποιήσει πόσον πολλά μισώ τούντην δουλείαν' ότι η δουλειά μου κάμνω έν τζείνη που εν ήθελα να κάμω τζαι παρά τες παραστάσεις μερικών, είναι ακριβώς το μάθημαν που εμισούσα στο λύκειον. Ξυπνώ κάθε πρωίν τζαι πκιάννει με η κατάθλιψη που εννά πάω να δουλέψω 10 ώρες (χωρίς υπερωρίες) σε έναν επάγγελμαν που μισώ. Τον τελευταίον τζαιρόν αρκέψαν να λείφκουν πολλά οι δυνάμεις μου. Εν έχω κανέναν κίνητρον ανέλιξης, προσπαθώ να λουφάρω, εν μαθαίννω ότι νέον προσπαθούν να μου μάθουν και άλλα πολλά.
Θέλω να σταματήσω.
Οι γονείς μου λαλούν ότι εν έσιει άλλες δουλειές τζαι καλλύττερα να μείνω τζαμαί. Ο τζύρης μου που το είπα, είπεν μου ότι ένναιν σωστόν να σταματήσω, ότι εν επέμενα αρκετά, ότι θα μου αρέσει εν τέλη, ότι θα απογοητευτεί κτλ. Είναι σαν προμελετημένον έγκλημαν η όλη φάση. Αν σταματήσω, εννά επικεντρωθώ πλήρως στην εξεύρεσην εργασίας εις το εξωτερικόν με την ελπίδαν ότι έθθα ρτω πίσω εις τούντον σαπισμένον τον τόπον μέχρι να σάσει (μάλλον ποττέ). Αλλά έν δύσκολα τα πράματα. Προς το παρόν προσπαθώ να μπω σε πρόγραμμαν διδακτορικού γιατί έχω όρεξην τζαι αγάπην του κλάδου μου τζαι θέλω να συνεχίσω να μαθαίννω.
Είμαι εις δύσκολην θέσην τζαι η ψυχική μου κατάσταση εν μπορεί να με βοηθήσει.
Είμαι πραγματικά αχάριστος ή λογικός που θέλω να σταματήσω;
Καταλαβαίνω σε. Επέρασα που το συναίσθημα να με πιάνει κατάθλιψη μόνο τζαι μόνο που πάω δουλειά γιατί εν μου άρεσκεν πολλές φορές, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να κάμνεις κάτι σχετικό με τες σπουδές σου εν ένα πράμα όμως, τζαι το να κάμνεις τζείνο που σου αρέσκει εν άλλον. Το πρώτο βοηθά σε τζαι στη δουλειά τζαι στην ανέλιξη. Το δεύτερο θεωρώ το μύθο, κάτι ουτοπικό. Εν κάτι που επέτυχε ένα μηδαμινό ποσοστό του κόσμου. Αισθάνεσαι τόσο τυχερός; Τζαι ακόμα να το πετύχεις (που προσωπική εμπειρία) καταλήγει τζείνο που σου αρέσκει να φθαρεί μόνον τζαι μόνο που έννα το κάμνεις για λεφτά τζαι να το διεστρευλώνεις λόγω ανάγκης. Η δουλειά έννεν διασκέδαση. Κάμνεις την όσον για να πιάσεις πέντε μπακίρες να ζιεις μιαν αξιοπρεπή ζωή. Τζαι ακόμα τζαι να έσιει έτσι πράμα όπως «τέλεια δουλειά», αμφιβάλλω το αν θα την έβρεις στην πρώτη σου εξόρμηση.
Αν τα καταφέρεις να έβρεις δουλειά εξωτερικό, καλώς. Αλλά πιστεύκεις ότι έσιει τόπο (σε Ευρώπη τζαι Αμερική τουλάχιστον) που εν έσιει «κρίση»; Ίσια ίσια που σε πολλούς τόπους εν σιοιρότερα που δαμέσα. Παραπάνω προσφορά εργασίας έσιει σίουρα, αλλά πολλαπλάσια παραπάνω εν τζαι η ζήτηση. Ίσως αν ξεκινήσεις να ψάχνεις που δακάτω για δουλειά στο εξωτερικό ή να πιάσεις άδεια να πάεις να ψάξεις, να εν καλλύτερα. Τουλάχιστον έννα έσιεις έναν εναλλακτικό σχέδιο (όσον τζαι αν μεν σου αρέσκει) σε περίπτωση που εν έβρεις τίποτε.
Σφίχτου ως παρατζιει...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Defiance
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ'αρχάς διαφωνώ ότι ελάχιστοι βρίσκουν μιαν δουλειάν που τους αρέσκει. Ο ένας ο μακαρίτης ο παππούς μου εδούλευκεν ως τα 80 του ενώ ο άλλος είναι 80+ τζαι δουλεύκει κόμα. Τζαι οι 2 αρέσκει/άρεσκεν τους η δουλειά τους.
Το ίδιον ισχύει τζαι για τον τζύρην μου, πολλούς αν όχι όλους τους θείους μου τζαι αρκετά που τα ξαδέρφκια μου.
Εμείς γιατί να μεν έβρουμεν κάτι που μας αρέσκει;
Συφφωνώ για το πρέπει να έχω εναλλακτικόν σχέδιον.
@ Bananistanos
Φοούμαι ότι που το πολλύν σφίξιμον εννά πομπάρω!! :)
Το ότι θα φύεις που τζιειαμαί εν σίουρον. Ούτε παλλιαθρωπιά είναι ούτε προδοσία. Ξηκόλλα που τον τζιύρην σου αν θέλεις να γινείς κάτι. Αν ήσουν κανένας που του άρεσκεν τζιείνον στο οποίον τον κουντά ο τζιύρης του να πεις εντάξει, αλλά κουντά σε τζιεί πον θθελεις. Το ζήτημαν δεν είναι αν θα φύεις, το ζήτημαν είναι πότε να φύεις τζιαι να φύεις για να κάμεις τί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτάξει, εξαρτάται τζιαι που τες δυνατότητες σου, που το τί προσόντα εκατάφερες να αποχτήσεις τζιαι το πόσον κόφκει ο νούς σου. Αλλά με το να κάμνεις κάτι που σε βασανίζει δεν βοηθάς τον εαυτόν σου να εξελιχτεί.
Πρέπει όμως να με φύεις έτσι πας το σικκιμέ τζιαι να φκάλεις τζιαι όνομαν. Δούλεψε τζιαι φύλαξε λεφτά τζιαι ενέργειαν για να προετοιμάσεις το επόμενον βήμαν. Τζιαι ουσιαστικά τίποτε να μεν μαθαίνεις που τζιειαμαί που δουλέφκεις, μαθαίνεις αντοχήν. Άμαν έβρεις τρόπον η δουλειά σου να σου διά τα εφόδια με τα οποία θα την ηξηκάμεις θα έβρεις τζιαι κίνητρον να σηκώννεσαι το πρωϊν να πάεις δολειάν. Μεν σκέφτεσαι τι λαλεί ο τζιύρης σου τζιαι ο θκειός σου. Σκέφτου που θέλεις να καταλήξεις τζιαι σκέφτου τι θα γράφει πάνω το CV σου. Θκυό τρία χρόνια δουλειά κάπου χωρίς να σταματήσεις, τουλάχιστον ένας, δείχνει άθρωπον που δεν πετά σαν την πεταλλούδαν τζιαι δεν ηξέρει τι του γίνεται.
Εγώ εδούλεψα στον πρώτον κλάδον μου δύο χρόνια σε τόπον που δεν ήταν για μέναν τζιαι όπου υπόφερα. Μετά επήα αρκάτης άλλα τρία, τζιαι μετά έπιασα τες σπουδές τζιαι τα δοχτοράτα. Ο καθένας όμως είμαστιν μια περίπτωση.
Εγώ θα επαράφραζα τον Μπαν, σφίχτου τζιαι ετοίμαζε το επόμενον βήμαν μόνος σου τζιαι στα κρυφά. Όσοι εν γυρόν σου σκέφτουνται πρώτα το reputation τους ή το σσυφφέρον τους τζιαι όχι την χαράν σου. Άμαν έσιει στόχον η υπομονή σου θα αντέξεις.
Φύε την κατάλληλην στιγμή για να κάμεις το κατάλληλον βήμαν.