Κλώτσα την σίκλαν

Ζητώ σου τον κόσμον να δεις

Με τα πραγματικά του χρώματα

Αμμά εσού εν λαλείς να μου κρωστείς

Τζαι εις την σίκλαν βαθύττερα

Την βούρτσαν σου βυθίζεις

Με πασςόττερην στρώσην

Μονόχρωμον τον κόσμον σου να βάψεις

Όπως τον έκαμεν η φύση

Εν είσαι έτοιμος να τον δεχτείς

Έτσι όπως τον έκαμεν η πλάση

Αρνείσαι να παραδεκτείς

Θέλεις να ζςεις εις άλλην γήν

Όπως σε βολεύκει

Τον δικόν σου κόσμον χτίζεις

Πρέπεις όμως να καταλάεις

Πως η βαφή σου εννά ξιφτίσει

Τα πραγματικά χρώματα εννά ξαναλάμψουσιν

Τζαι εννά σε τυφλώσουσιν

Γιαυτόν όσον έν γλήορα

Κλώτσα την σίκλαν

Αγκάλιασε την πραγματικότηταν

Μεν φοάσαι, μεν αροθυμάς

Μπορεί νάκκον να πονήσεις

Αμμά εν τέλη, εννά καλοκαρτίσεις...